இந்த வலைப்பதிவில் தேடு

வெள்ளி, 14 அக்டோபர், 2016

தீபன் - புலம்பெயர் சினிமா

வெளிநாடுகளுக்கு பயனம் செல்லும் போது நமது நாட்டவர்களைக் காண நேரிடும். அதுவும் சில பகுதிகள் முழுக்கவே தமிழர்களாக காட்சியளிப்பார்கள். லண்டனில் ஈஸ்ட்-ஹேம், க்ராய்டன், பரீசில் லா ஷாப்பெல். பரீஸின் பிரத்யேகதை என்னவென்றால் அங்கு இந்திய தமிழர்களான பாண்டிச்சேரிக்காரர்களும் அதிகம் வசிக்கிறார்கள். அதனால் ஆழமானதொரு தமிழ் கலாச்சார சூழல் லா ஷாப்பெல் அமைந்திருப்பதைக் காணலாம். கோயில் திருவிழாக்கள், வியாபார கூட்டமைப்புகள், தொழில்முறைப் போட்டிகள் கொடுகல் வாங்கல், சாயங்காலம் பல கடைகளில் பணிபுரிவோர் சேரும் டீக்கடைகள் எல்லாம், தாயகத்திலிருந்து வெகுதூரம் விலகிச்செல்லா தன்மையுடன் இருக்கும்
கார்-த்யு-நோர் தொடங்கி ஏரோபோர்டைச் சுற்றி பல சிறு சிறு கிராமங்களில், சிரிய, பெரிய வீடுகளை வாங்கி தமிழாக்கள் வசிக்கிறார்கள். அதுக்குள்ளாகவே சிரிய தொழில்கள் செய்து, அந்த தமிழ் குழுக்களுக்குள்ளாகவே பிழைப்புகள் நடத்தி வாழ்கிறார்கள். இதில் பிள்ளைகளால் கைவிடப்பட்டு உதவிப்பணம் வாங்கி ஜீவிக்கும் பெரியவர்கள், கள்ள விசாவில் திரிபவர்கள், நிரந்திர தொழிலென்று ஏதும் இல்லாமல் சின்னச் சின்ன வேலைகளையே பல வருடங்களாக செய்பவர்கள். இவர்களது சடங்குகள், பெண்பார்த்தல், பெண்கொடுத்தல் எடுத்தல்...என்று அந்நிய தேசமொன்றில் ஒரு இனம் தனது வேர்களை முழுமையாக பற்றவும் முடியாமல், விட்டுவிடவும் முடியாமல் வாழ்வதை ஒரு அந்நியனாக நான் கண்கூடாக பார்த்திருக்கிறேன்
அப்போது எனக்குள் எழும் கேள்வி இதுதான்...இவ்வளவு உயிர்ப்புடனான ஒரு புலம்பெயர் கலாச்சாரத்திலிருந்து அதன் வெளிப்பாடாக இலக்கியத்தளத்திலும், கலைத்தளத்திலும் எவ்வகையான பங்களிப்புகள் நடந்திருக்கின்றன? (அப்படி நான் தேடியபோது கண்டெடுத்தது தான் ஷோபாசக்தியின் சிறுகதை உலகம். தேசத்துரோகி சிறுகதைத் தொகுப்பை நான் வாசிக்கத் தொடங்கி இருந்தேன்). நான் மிகவும் மதிக்கிற மற்றுமொரு கலைவடிவம் சினிமா. திரைத்துறையில் ஏதாவது முன்னெடுப்புகள் புலம்பெயர்த் தமிழர்களை வைத்து முன்னெடுக்கப் பட்டிருக்கிறதா என்று தேடினேன். இலங்கையில் தமிழ்சினிமா என்ற ஒன்று இருந்திருக்கிறதா? என்றெல்லாம் தேடிப்பார்க்கத் தோன்றியது
நான் சில இலங்கைத்தமிழ் இளைஞ்சர்களுடன் பேசும்போதும் சரி, வெறுமனே அவர்கள் பேசுவதை அவதானிக்கும் போதும் கவனித்த ஒரு விஷயம் அவர்கள் இந்தியதமிழர்களாகிய நம்மைவிட இந்தியதமிழ் சினிமாவை நேசிக்கிறார்கள். திரும்பத் திரும்ப பிடித்த படங்களைப் பார்க்கிரார்கள். சினிமா பற்றி நம்மைப்போலவே கதைக்கிறார்கள், அதற்கு முக்கியத்துவம் தருகிறார்கள். அவர்களுக்கு எல்லா நடிகைகளையும் தெரிந்திருக்கிறது. முடிதிருத்தகங்களில் அஜித் படங்கள் காட்சியளிக்கின்றனநாம் 'மொக்கை' என்று ஒதுக்கிய படங்களைக் கூட அவர்கள் விட்டுவைக்காமல் கண்டு களிக்கிறார்கள். சினிமா வசனங்களை அடிக்கடி உபயோகிக்கிறார்கள்.... "அந்த கவுண்டமணி சொல்லுவான்ல..." "வடிவேலு சொல்லுற மாதிரி..." என்று
லா ஷாப்பெலில் உள்ள ஒரு புத்தகக் கடையில் சில பழைய புத்தகங்களை மேலாக‌ அலசிக்கொண்டிருந்த போது, ஒரு புத்தகம் கண்ணில் பட்டது. அது "இலங்கைத் தமிழ் சினிமா" குறித்த புத்தகம். இலங்கைத் தமிழ் சினிமா கடந்து வந்த பாதை, முக்கிய நடிகர்கள், குறிப்பிடும்படியான திரைப்படங்கள் என, ஒரு சில புகைப்படங்களுடன் இருந்தது. மிக நீண்ட பாரம்பர்யம் கொண்ட இந்திய தமிழ்சினிமா நீரோட்டத்தின் கூடவே இணைகோடாக இலங்கைத் தமிழ்சினிமா பயணிக்கத் தொடங்கி இடையே வற்றி உலர்ந்து காணாமல் போன நதி அது. மொத்தமாகவே 50 படங்களுக்கும் குறைவான படங்களே அங்கு தயாரிக்கப்பட்டதாக இணையத் தகவல்கள் சொல்லுகின்றன. தொடர்ந்த போராட்டமும் அலைக்கழிப்பும் நாட்டிலிருந்து தொடர்ந்து வெளியேறும் சூழலும் அரசியல் நிலையற்றத்தன்மையும் அங்கு சினிமாவைக் கைவிடச் செய்ததோ என்னவோ? 
ஆனால் இக்கட்டான அழுத்தங்களில் தான் படைப்பூக்க எழுச்சியும் அதிகமாக இருக்கும். உன்னதமான கலைப்படைப்புகள் பெரும்பாலும் உள்ளார்ந்த மனஎழுச்சியின் காரணமாக விளைந்தவையாகவே இருக்கும். அப்படியிருக்க இலங்கையில் சினிமா முன்னெடுப்பு தோய்வடைந்ததைக் குறித்து எனக்கு மிகவும் வருத்தம் உண்டு. அதுவும், சிங்கள சினிமா என்ற ஒன்று நடைமுறையில் இருக்கிறது என்பதை கருத்தில் கொள்ளும் போது நமக்கான பதில் எளிதாக கிடைத்துவிடும். இருந்தபோதும் கிட்டத்தட்ட 2 தலைமுறைக்கும் மேலாக இலங்கைத்தமிழர்கள் புலம்பெயர்ந்து பல நாடுகளில் வசித்துவருகிறார்கள். பல்வேறு துறைகளில் அவர்கள் ஈடுபட்டும் வருகிறார்கள். சில நகரங்களில் தொழில்ரீதியாக மிகுந்த செல்வாக்கு உள்ளவர்களாகவும் இருக்கிறார்கள். ஆனால் அப்படிப்படியிருந்தும் பெரியளவிலான கலாரீதியான முன்னெடுப்புகள் எதுவும் நிகழப்பெறவில்லை என்றே தோன்றுகிறது. 
தாய்நாட்டில் தினந்தோறும் நிகழும், நிகழ்ந்த விடயங்கள் ஒருபுறம் என்றால், புலம்பெயர் சமூகத்தில் அவர்கள் தினசரி எதிர்கொள்ளும் சமுதாய சிக்கல்கள், கலாச்சார அபத்தங்கள், அவர்கள் உழைப்பைச் சுரண்டும் முதலாளிகள், பிழைபில்லாவிட்டாலும் சுமந்துகொண்டு திரியும் பழமைவாதங்கள், புலம்பெயர் நாட்டின் சட்டதிட்டங்களை தனக்கு சாதகமாக தனக்கு இயங்க வைக்கும் ஆட்கள், அதன்பொருட்டு அவர்கள் செலுத்தும் ஆதிக்கம், இரண்டாம் தலைமுறைகள் படித்து வேலை என்று ஏற்பட்ட பிறகு உள்ளூர் கலாச்சாரத்துடன் தங்களை சங்கமித்துக்கொள்வது, பின் ஒருங்கிணைந்த இந்த கூட்டு வாழ்வை விட்டு தூர நகரங்களுக்கு பிரக்ஞைப் பூர்வமாக இடம்பெயர்ந்டு போதல்....இப்படி எவ்வளவோ விஷயங்கள் எழுதப்படவும், பேசப்படவும், திரைப்படங்களாக எடுக்கப்படவும் சாத்தியம் இருக்கும் பட்சத்தில் ஏன் இவ்வாறான முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்படவில்லை என்று நான் நினைப்பதுண்டு.
ஒரு முறை லாஷப்பலில் ஒருமுறை சுற்றிக்கொண்டிருந்தபோது தான் அந்த போஸ்டரைக் கண்டேன். யாருடைய முகமும் இல்லை. இரண்டு கைகளை பாதுகக்கும் இன்னொரு கை. ஒரு கசங்கிய பழைய ஓவர்கோட்டின் பின்னனியில். படத்தின் பெயர்  'தீபன்' என்று பார்த்ததுமே...ஆஹா..! என்று ஒரு மகிழ்ச்சி ஏற்பட்டது. இயக்கம் ஜாக் ஒடியார் (jaques audiard). படம் திரைக்கு வரும்போது பார்க்க வேண்டும் என்று நினைத்துக்கொண்டேன்.

(...தொடரும்)



செவ்வாய், 4 அக்டோபர், 2016

நல்ல துவக்கம் - ஒரு நூற்றாண்டுகாலத் தனிமை ...


Many years later, as he faced the firing squad, Colonel Aureliano Buendía was to remember that distant afternoon when his father took him to discover ice.

"பல ஆண்டுகள் ழித்து, துப்பாக்கிப் படையை எதிர்கொண்ட போது, கொலோனல் ஆர்லியானோ புயந்தியா, அவனது தந்தை முதன்முதலில் பனிக்கட்டிகளைப் பார்க்க அவனை அழைத்து சென்ற நெடுந்தூரத்து  பிற்பகலை நினைவுகொள்வான்..." இது துல்லியமான மொழிப்பெயர்ப்பா என்பது தெரியாது. ஆனால் இது மிகவும் பிரசத்தி பெற்ற கெப்ரியல் கார்சியா மார்க்வெஸ் -சின் ஒரு நூற்றாண்டுகாலத் தனிமை நாவலின் துவக்க வரிகளாகும். உலகில் சிறந்த 100 புத்தகங்களுக்கான பல பட்டியல்கள் உள்ளது. அதில் அநேகமாக எல்லாவற்றிலும் இடம்பெறக் கூடிய புத்தகம் ஒரு நூற்றாண்டுகாலத் தனிமை. நாவல் மட்டுமல்ல, மேலே கொடுத்துள்ள நாவலின் துவக்க வரிகளும் மிகப் பிரபலம். உலகில் எழுதப்பட்ட நாவல்களிலேயே சிறந்த துவக்க வரிகளைக் கொண்ட நாவல்களின் பட்டியல்களிலும் இது இடம்பெறுகிறது. ஒரு நாவல் அல்லது ஒரு கதைக்கு துவக்க வாசகம் எவ்வளவு முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது என்பதற்கு பாடமாக இதைக் குறிப்பிடுகிறார்கள்.

நாவலை முழுவதுமாக படித்து முடித்தவர்கள் மீண்டும் இந்த முதல் அத்யாயத்தைப் படிக்கும் போது இந்த முதல்வரியானது எவ்வளவு திறப்பைக் கொடுக்கும் என்பது ஆச்சர்யமாக இருக்கும். நாவலை கடைசி அத்யாயத்தை முடித்துவிட்டு, அதன் மயக்கத்திலிருந்து வெளிவர விருப்பமின்றி மீண்டும் முதல் பக்கத்திலிருந்து வாசிக்கத் துவங்கிய வெகு சில புத்தகங்களில் நூற்றாண்டுகாலத் தனிமையும் ஒன்று.

இப்போது அந்த முதல் வரி நமக்கு சொல்லும் சங்கதிகளை பார்ப்போம்.

 - இப்போது பேசப்படும் காட்சி தாண்டி பல வருடங்கள் கதை நீளப்போகிறது  - கதையின் ஒரு மைய பாத்திரம் ஆர்லியானோ புயந்தியா  - அவன் ஒரு கொலோனல்  - ஒரு கட்டத்தில் அவன் எதிரியின் துப்பாக்கி கொலையாளிகளை எதிர்கொள்ள நேரிடுகிறது...தோல்வியின் காரணமாக இருக்கலாம்  - அவரது தந்தையைப்பற்றி தெரியவருகிறது, அவர் புதியவைகளைத் தேடிச்செல்லக்கூடிய ஆளாக இருந்திருக்கலாம்  - ஒரு நாஸ்டால்ஜியா வின் கூறு முதல்வரியிலேயே இருக்கிறது

இப்படி ஒரு வரியே நாவலுக்குள் எட்டிப்பார்க்க ஒரு சாளரமாக அமைந்திருக்கிறது. இந்தவரி பற்றி ஒரு கதை சொல்வார்கள்.

அப்போது மார்க்வெஸ் ஒரு நாவல் எழுதுவதற்கான கருவோடு அலைந்துகொண்டிருந்தார். ஆனால் அதை எழுதுவதற்கான மொழியும், நடையும் அமையப்பெறாமல் தள்ளிப்போய்க்கொண்டே இருந்தது. ஒரு நாள் தனது குடும்பத்தை அழைத்துக்கொண்டு சுற்றுப்பயணம் செல்லும்போது சட்டென்று இந்த வரி அவர் மனதில் தோன்றியது "Many years later, as he faced the firing squad, Colonel Aureliano Buendía was to remember that distant afternoon when his father took him to discover ice." கொன்சமும் தாமதிக்காமல் வண்டியை அபடியே வீட்டிற்கு திருப்பினார். சில சிகரெட் பாக்கட்டுகளை மட்டும் வாங்கிக்கொண்டு, ஒரு அறையில் தன்னைப் பூட்டிக்கொண்டு தொடர்ந்து 18 மாதங்கள் தினமும் எழுதி அந்த நாவலை முடித்திருக்கிறார்.

அதற்கு நடுவில் அவரது காரை விற்று குடும்ப செலவுக்கு அதை பயன்படுத்தினார். அத்யாவிசிய பொருட்களெல்லாம் கடனில் வாங்கப்பட்டது. வீட்டு உரிமையாலருக்கு கூட 9 மாத பாக்கி. தினமும் ஒரு சில நண்பர்கள் மட்டும் அவரை வீட்டில் சந்திப்பார்கள். அவர்களிடம் நாவலின் முன்னேற்றம் பற்றி விவாதிப்பார். இப்படியாக நாவலை முடித்தபின் அதற்கு ஒரு பதிப்பாசிரியரைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டும்.

இறுதியாக ஒரு பதிப்பாளர், அதை வாங்கி படித்துப்பார்க்க சம்மதித்தார். அத‌னால் அவர் வைத்திருந்த கையெழுத்துப் பிரதியை அவருக்கு அனுப்பச்சொன்னார். பிரச்சனை என்னவென்றால் மார்க்வெஸ் எழுதிமுடித்திருந்த கையெழுத்துப் பிரதி அதிக எடை இருந்தது. அவ்வளவு எடையை தபாலில் அனுப்ப அவரிடம் பணம் இருக்கவில்லை. ஒரு யோசனை தோன்றியது. கையெழுத்துப் பிரதியில் ஒரு பாதியை மட்டும் அனுப்பும் அளவு காசு இருன்ந்ததால், முதலில் ஒரு பகுதியை அனுப்பலாம். பதிப்பாளருக்கு பிடித்திருந்தால் அவரிடமே பணம் வாங்கி மறுபாதியை அனுப்பலாம் என்று முடிவெடுக்கப்பட்டது.

பகுதி பிரதியையும் அனுப்பிவிட்டார். அதன்பிறகு வீட்டிற்கு வந்து பார்க்கும் போது தான் தெரிந்தது. அவர் அனுப்ப நினைத்த முதல்பாதிக்கு பதிலாக, இரண்டாம் பாதியை தான் தபாலில் அனுப்பிவிட்டு வந்திருப்பதாக. நூற்றாண்டுகாலத் தனிமை நாவலில் வரும் சம்பவங்கள் போலவே அவரது வாழ்கை சம்பவங்களும் அமைந்திருப்பதொன்றும் தற்செயல் இல்லை அல்லவா?

சனி, 1 அக்டோபர், 2016

பேலியோ உணவுமுறை

அக்டோபர் 1. சென்ற வருடம் இதே நாள் தான் பேலியோ உணவுமுறையை கடைபிடிக்கத் துடங்கினேன். அப்போது எனது எடை 84. எனது அதிகப்படியான எடை எனக்குத் தெரிந்து 86.5 வரை இருந்திருக்கிறது. அதாவது குனிந்து ஷூ லேஸ் கட்டுவது சிரமமாக இருப்பதால் தொடர்ந்து கட்ஷூக்களை மட்டுமே சில வருடங்களாக பயன்படுத்தி வந்திருந்தேன். 

நண்பர் உமாநாத் பாரிஸ் வந்திருந்த போது 2 நாட்கள் வீட்டில் தங்கியிருந்தார். அப்போது பேலியோ பற்றி சொன்னார். அவர் நயந்தாரா ரசிகராக இருக்கக்கூடும். அதை நயந்தாரா டயட் என்று தான் அறிமுகப்படுத்தினார். அதே வாரத்தில் நண்பட் பாலகணேஷ் பேலியோவில் தனது 6 மாத பயணத்தை முடித்து (சிகிச்சைக்கு)முன் - பின் பாணியில் ஆரோக்கியம் & நலவாழ்வும் முகநூல் குழுவில் தனது புகைப்படத்தை போட்டிருந்தார். உடனே ஆவல் பற்றிக்கொண்டது. 

சரி, கேட்டுத் தெரிந்துகொள்ள மிக அருகிலேயே source இருக்கிறதே என்ற நம்பிக்கையில், உடனடியாக பேலியோவில் குதித்தாகிவிட்டது.  அப்போது எடைகாட்டும் இயந்திரத்தைக் கூட வாங்கியிருக்கவில்லை. அக்டோபர் 1 முதலே உணவுமுறையை மாத்தியாகிவிட்டது. தொடர்ந்து பேலியோ குறித்து முகநூல் குழுவிலும் வேறு இடங்களிலும் படித்தவண்ணம் டயட்டைத் தொடர்ந்தாகிவிட்டது. 

முதல் மாதம் பாலகனேஷ் கொடுத்த டயட் சார்ட் தான். 
காலை - 3 முட்டை, ஒரு டம்ளர் பால் சர்க்கரை இல்லாமல். 
மதியம் - 300 கி காய்கறி (பொறியலாகவோ, அல்லது வெறுமனே காய்கறியோ)
மாலை - ஒரு 5 மணிக்கு, ஒரு 50 பாதாம் 
இரவு - கோழி, ஆடு, மாடு அல்லது பன்றி ஏதோ ஒன்று கிரில்லோ, அல்லது ட்ரையாக செய்தது 
பசி இருந்தால் மீண்டும் ஒரு பால், சர்கரை இல்லாமல். 

எடைகாட்டும் இயந்திரத்தை வாங்கிவைத்துக்கொண்டு ஒரு நாளைக்கு இரண்டுமுறையேனும் ஏறி நின்று எடைகுறைந்ததா என்று தேவுடு காத்துக்கொண்டிருந்தேன். ம்ஹூம்...3 வாரங்கள் வரை ஒரு மாற்றமும் இல்லை. அதன்பிறகு தான் ஒரு 1.5 கிலோ குறைந்தாற்போல் இருந்தது. 4 வாரங்கள் வரை cheat செய்யாமல் 4ம் வார இறுதியில் சிரப்பாக ஒரு சிக்கன் பிரியாணி செய்து ஒரு நேரம் மட்டும் சாப்பிட்டேன். திவ்யம். 

ஒரு மாதம் கூட டயட்டைத் தாங்க மாட்டேன் என்று நம்பிக்கொண்டிருந்தேன். ஆனால் எனக்கே ஆச்சர்யமாக இரண்டம் மாதமும் மூன்றாம் மாதமும் டயட்டைத் தொடர்ந்தேன். 80களில் இருந்து எடை 70களில் பயனத்தைத் தொடங்கியது. 3 மாத அளவில் எடையானது 78.5 இல் வந்து அப்படியே  நின்று போனது. எந்த ஏற்றமும் இல்லை, இறக்கமும் இல்லை. இந்த நேரத்தில் குழுவில் என் சந்தேகங்களைக் கேட்கவும், பால், வெண்ணை வகையரக்களை கைவிட சொன்னார்கள். காலை சர்கரை இல்லாத காபி மட்டும் எடுக்கலாம் என்று சொன்னார்கள். அதன்படி டயட்டை மாற்றி அமைத்தேன். 

காலை: ஒரு 250 மி.லி. சர்கரை இல்லாத பால் இல்லாத காபி. இது கிட்டத்தட்ட 0 கார்ப் ஆகும். 
மதியம்: 300 கிராம் கேரட் + 3 முட்டை 
இரவு : அரை அவகெடோ பழம் + கோழி, ஆடு, மாடு அல்லது பன்றி ஏதோ ஒன்று கிரில்லோ, அல்லது ட்ரையாக செய்தது 

மற்றுமில்லாமல் நாளின் கடைசி உணவிற்கும், அடுத்த நாளின் முதல் உணவிற்கும் இடையே எவ்வளவு இடைவெளி விடுகிறோமோ அந்த அளவுக்கு கொழுப்பை கரைக்கும் வேலை நன்றாக நடைபெறும் என்பதை தெரிந்துகொண்டேன்.  அதனால் அதிகபட்சம் 10 மணிகுள்ளாக இரவு உணவை முடித்துக்கொள்வது. 

இவ்வாறு கடைபிடித்துவர, எடைக்குறைப்பு மீண்டும் ஏற்பட்டது. 78இல் இருந்து மெல்ல 76, 75 என்று, குறைந்த பட்ச எடையாக 72.6 வரை 6 மாதத்தில் அடைய முடிந்தது. கிட்டத்தட்ட 12 கிலோ எடை இழந்து,  சுற்றி இருப்பவர்கள் ஆச்சர்யமாக கேட்கத்தொடங்கினர். சிலர் உடம்புக்கு ஏதாவதா என்றும் கூட கேட்டார்கள். ஃப்ரான்ஸில் கண்ணையும் வாயையும் கவரும் பல பத்தீசரி உணவுகள் உண்டு. அவைகளைக் கடந்து கார்ப் அற்ற டயட்டைக் கடைபிடித்தது ஒரு ஆண்மிக செயல் போலவே இருந்தது. 

அதன்பிறகு எனது 36 அளவிலான புதிய ஃபேண்ட்டுகளைக் கூட சந்தோஷமாக சேரிட்டிக்கு எடுத்து கொடுத்தேன். மற்ற சில விருப்பமான ஃபேண்டுகளையும், கோட்டுகளையும் ஆல்டர் செய்தேன். பழைய கல்லூரி கால லுக்கிற்கு திரும்ப நேர்ந்தது. எனது ஷூக்கள் கூட ஒரு சைஸ் குறந்தது போலவே இருந்தது. இந்தமுறை நான் லேஸ் வைத்த ஷூக்களை வாங்கினேன். லேஸ்கள் கழறும் போது அது சிரமமாக தோன்றவில்லை. சிலிம் ஃபிட் துணிகளைப் போட தன்னம்பிக்கை வந்தது. பேருந்து நிறுத்தத்தில் இருந்து புறப்படப்போகும் பெருந்தை ஓடிச்சென்று நிறுத்தச்சொல்ல முடிந்தது. 

ப்ரிடயபெடிக்கிலிருந்து, வழக்கமான டயபெடிக், உயர் ரத்தழுத்தம் என்று வாழ்வியல் சார்ந்த நோய்களுக்கான பாதையில் பயனித்துக்கொண்டிருந்த நான் சட்டென்று ஒரு சில மாதங்களில் மிகவும் ஆரோக்கிய பிரக்ஞையுள்ள பேர்விழியாக ஆனதன் க்ரெடிட் அளிக்கப்பட வேண்டியது ஆரோக்கியம் & நலவாழ்வு குழுவிகிற்கே. முகநூல் மூலமாக எனக்கு என்ன கெட்டதெல்லாம் நடந்ததோ தெரியாது, நேரவிரையம் உட்பட...ஆனால் அதில் நடந்த ஒரு மிகப்பெரிய விஷயமாக நான் இதைத் தான் சொல்லுவேன். 

இன்றோடு பேலியோவில் ஒராண்டு முழுமைபெறுகிறது. இது நான் சற்றும் எதிர்பாராதது. இதில் அதிக சந்தோஷம் கொடுப்பது எதுவென்றால்...நான் எப்படி பாலகணேஷைப் பார்த்து ஊக்கம் பெற்றேனோ, எப்படி என்னைப் பார்த்து இப்போது ஒரு 5 பேராவது என்வட்டத்தில் பேலியோவை என்னைவிட தீவிரமாக கடைபிடிக்கிறார்கள். ஆமாம் பின்ன, சமூகத்திடமிருந்து நாம் எடுத்துக்கொள்வதை திரும்ப கொடுத்தால் தானே அது முழுமை அடைவதாக அர்த்தம். 


                                                                            ****

எடைக் கண்கானிப்புப் பலகை



குறந்தபட்ச எடை 72.0